Eg riv meg i håret kvar gong eg er inne i ein av dei mange gigantiske lågpriskjedebutikkane. Samtidig veit eg at folket elskar desse. Da kjenner eg meg som ein snobb, som er opptatt av kvalitet framfor kvantitet. For i staden for å kjøpe ti kopiar av ein designstake hos ei lågpriskjede vil eg heller ha éin ekte stake frå ein eksklusiv butikk.
Eg visste at dersom det skulle vere nokon vits i å skrive ei bok etter to filmar, måtte eg fortelje noko meir og noko anna. Eg måtte også kome inn på dei vanskelege tinga i livet deira.
Kvifor er språkdebatten full av ord og uttrykk som eigentleg ikkje har noko med språk å gjera?
Pilegrim og forfattar Morten Bjerga har skrive om balansen mellom det gode og det vonde i sin nye roman Dødevegen. Bak Dødevegen ligg det seks månadslange vandringar i Spania fordelt på åtte år. Alle vandringane har enda opp i Santiago de Compostela, men har hatt ulike startpunkt, mellom anna eit skuggelagd kafébord i grensebyen Irún.
Det trengst bøker som viser fram livet til vaksne, skeive folk. Håkon er mitt bidrag: ei historie om ein 30-åring som må ta vanskelege val.
Mitt personlege høgdepunkt, eller lågpunkt, kom då eg stressa meg vaken over julekort i midten av november. Jesus kristus, kor idiot er det mogleg å bli. Julekort! Denne utgamle kommunikasjonsmetoden som strengt tatt berre er til bry for mottakaren (for ærleg talt, kva gjer ein med desse i januar? Er det lov å kaste andre sine born i søpla? I så fall: plast eller papir?).
For åtte år sidan fekk eg og mannen min eit brev frå det offentlege som snudde opp-ned på framtidsplanane våre. Vi hadde lenge venta på å få hente heim eit barn frå Kina, så lenge at myndigheitene meinte at vi hadde blitt for gamle til å gjennomføre adopsjonen.
