Korleis har skriveprosessen vore?

Det å skrive på nynorsk har gjort at eg har måtta vere mykje meir språkleg til stades enn når eg skriv på bokmål. Då går det jo liksom litt av seg sjølv, eg treng ikkje tenkje like mykje, men medan eg har skrive Høgspenning. Livsfare har eg måtta tenkje over kvart einaste ord. Det har vore skikkeleg bra både for meg og for boka. Ho har blitt j**lig bra!

Eg starta med å skrive på skikkeleg konservativ nynorsk, og brukte til dømes ljod og ljos. Litt paradoksalt i grunn, eg som til vanleg skriv på så radikalt bokmål, og så vel eg å skrive på den mest konservative, arkaiske nynorsken. Men det var ein måte for meg å fri meg frå bokmålet og måten eg vanlegvis skriv på. Og kanskje liker eg å ta på meg ekstra mykje jobb, for då boka nærma seg trykkeklar, måtte eg få hjelp av språkvaskar og redaktør til å gjere boka mykje mindre språkleg konservativ, både fordi målgruppa ikkje nødvendigvis er særleg øvd i nynorsk, og fordi det er mange former som rett og slett er heilt ute av skriftspråket – og kanskje også talemålet til dei aller fleste nynorskbrukarar. 

Du skriv om noko som må vere det vanskelegaste ungdom kan gå gjennom, nemleg om ei mor som er svært psykisk sjuk. Korleis er det å skrive om ein så mørk tematikk?

Sjølv om handlinga i boka er fiktiv, så har eg brukt av mine eigne erfaringar frå psykisk sjukdom i nær krins. Det har til tider vore heilt forferdeleg å skrive boka, og eg er veldig, veldig letta for at eg endeleg er ferdig.

Når eg skriv, er eg jo ein slags gud – eg gjer om på den faktiske historia sånn at ho passar til sjangeren og målgruppa. Og ikkje minst boka i seg sjølv! Litteraturen kjem alltid framfor den verkelege hendinga, det vil seie at eg ofte må gjere om på det som faktisk skjedde, for at det skal bli interessant å lese. Og det igjen betyr at eg får avstand til stoffet, slik at det ikkje blir så nært. Det er som om eg går i ein skog der nokre av trea er minne og nokre av trea er fantasi. Og så går eg dit det trengst, når det trengst. Men det er sjølvsagt mykje meir krevjande å skrive om eigne (vonde) erfaringar enn å berre bruke fantasien.

Kva motiverte deg til å skrive boka? 

Eg har jobba med materialet i sju år, men ikkje greidd å få til noko litterært. Eg har skrive mange versjonar og variantar innanfor same tema, men forlaga har refusert meg. Kanskje fordi det var for nær opptil meg sjølv, at eg ikkje skreiv litteratur, men berre minne? Eg veit ikkje. Men denne gongen fekk eg det til. Endeleg. Og noko av grunnen til at eg har vilja skrive om tematikken, er fordi eg meiner at ein skal prate om alt. Viss eg skal seie noko om forfattarskapen min som heilskap, min poetikk, så er det å sjå tabu rett opp i ansiktet. Dessutan trur eg ikkje vi får det noko betre av å bli skåna for livets harde realiteter. Eg trur tvert om at vi kan bli betre menneske av å lese om andre som går gjennom noko av det verste ein kan oppleve.

 Ein siste ting er at eg erfarte sjølv at mange vende meg ryggen då eg stod i ein av mine største livskriser. Eg ville nok, på eit underbevisst plan, oppretta balansen ved å skrive om historia med denne boka.