Øyehaug tar oss tilbake til julaftan 1909 der oldefaren hennar ber snikalefse opp til barna som søv på hemsen. Bestefaren har fortalt henne om sin barndoms jul mange gongar, etter vesle Gunnhilds ønske. Ho får ikkje nok av forteljingane om kosteskaft som juletre og kanefart i samla flokk ned til bygda, hestane som venta saman utanfor kyrkja. Som bot mot søvnløyse ber ho no forteljingane vidare til dottera si – og til oss.
