Dette er ei "inderleg" historie om ein mannleg teologistudent i Oslo tidleg på 60-talet. Med sans både for morosame detaljar og djupt alvor, løftar forfattaren fram i lyset eit miljø som knapt nok har vore skildra i litteraturen tidlegare. Agape tyder kjærleik og boka er ei kjærleiksforteljing. Men tittelen er fleirtydig, den peikar mot ein guddommeleg kjærleik som gir oss livet, men har også innslag av eros i seg, og slik blir den kanskje først og fremst eit motstykke til angst og eksistensiell krise.
