Tretten år gamle Vida stammar, m-m-masse. Og som om ikkje det var nok, har besteveninna hennar nettopp flytta sin veg, og Vida må byrje i niande klasse utan henne. Mamma skjønar som vanleg ingenting, og meiner Vida lett kan finne seg nye vener. Men korleis skal Vida klare det, når ho ikkje ein gong klarar å seie sitt eige namn?
Ein dag byrjar Viktor i klassen til Vida. Viktor har cerebral parese og haltar på eine foten, men likevel blir han inkludert med ein gong. Kva er det Viktor gjer, som Vida ikkje får til? Og finst det noko ho kan gjere for å legge stygge, stotrande stamme-Vida bakom seg, ein gong for alle?
Sitat frå melding
«Dagboktekstane kunne ha vore henta rett frå jenterommet. Solheim let Vida skildre skam, sjølvhat og blid skravling om kvarandre.» - Ane Barmen, Klassekampen «I sin andre ungdomsroman skildrar Tone E. Solheim stamming med stor litterær kraft.» - Ahmed Akef Khateeb, Barnebokkritikk
