Jan Roar Leikvoll etterlét seg ei stor mengd ufullenda tekstar. Ein av desse var Forkynnaren. Her møter vi den gamle mannen Hans som vaknar etter eit lengre sjukeleie, overtydd om at han har fått eit kall. Uviss på kva som ventar han, forlét han garden og ror utover fjorden, for aldri meir vende attende. Forkynnaren er ei forteljing om tap, trøyst og forsoning.
Frå glaset ser eg ut på mørkret som fell, eg set meg på kne og støttar olbogane i vindaugskarmen, foldar hender, og eg er eit tre, ein robåt, eg er ein by og eit svaberg, årer som ventar at nokon skal ro, ein mann i svarte og kvite klede på ein benk framfor ein kvit og høg vegg, ei kyrkje.
Jan Roar Leikvoll (1974-2014) hausta strålande kritikkar for sine fire første romanar. Bøkene hans er kjenneteikna av eit brutalt, rått, men samtidig vakkert og kjenslevart språk, der yttergrensene av menneskeleg erfaring blir portrettert. Leikvoll var ein original forteljar som hadde mot til å gå sine heilt eigne vegar. Han blei nominert til fleire prisar, og vart tildelt Sigmund Skard-stipendet, Samlagsprisen, den prestisjetunge Stig Sæterbakkens minnepris og Bokhandelens forfattarstipend 2013.
Sitat frå melding
"[...] en vakker liten bok som oppleves komplett, og de som elsker Leikvoll for hans mørke, vil få seg en overraskelse når de ser denne siden ved ham."
Fartein Horgar, Adresseavisen
[...] en vakker liten fortelling er det blitt. Boken minner ikke så rent lite om noe av det vakreste Jon Fosse har skrevet, nemlig romanen "Morgon og kveld"."
Anne Cathrine Straume, NRK Bok
"Når vi snakkar om Gud i samtidslitteraturen, er Leikvolls posthume roman eitt av dei vakraste og mest interessante døma."
"[...] en vakker liten bok som oppleves komplett, og de som elsker Leikvoll for hans mørke, vil få seg en overraskelse når de ser denne siden ved ham."