Harold Pinter har sidan skrive ei lang rekke stykke, dei fleste ganske korte, og noko av det som imponerer mest med forfattarskapen er den konsekvens, den stadige variering av det same, eller om ein vil, den mangel på fornying, som lar seg følgje i stykka hans, til dømes i Landskap, Stille, Natt (frå rundt 1970) og i Ingenmannsland (1975), fram til Av jord er du komen (1996).
Harold Pinter veit korleis ein på scenen skal få til ein atmosfære som er uforståeleg og samtidig komisk og samtidig uforståeleg komisk, skriv Georg Hensel i sin Spielplan, og legg til: Når Pinter er på sitt beste lar han avgrunnen, æve-perspektivet, glimte til midt i banalitetane.
